ตัวของเรามีสองตัว ที่ซ้อนทับกันอยู่
....*ตัวที่ ๑ คือ ร่างกายของเราทั้งหมด
*ส่วนตัวที่ ๒ คือ จิตใจของเรานั้นแหละ
เมื่อกายกับใจอยู่ด้วยกัน เรียกว่า “มีชีวิต”
....ความต้องการของ ๒ ตัวนี้ แตกต่างกัน
บางอย่างมีขีดจำกัด บางอย่างไม่มีขีดจำกัด
....เช่น เวลาดื่มเหล้า เมื่อดื่มมาก ๆ
ตัวร่างกายแสดงอาการ พอแล้วรับไม่ไหว บางครั้งอาเจียน
แต่จิตใจ หรือตัวความอยากนั้นไม่พอ... ต้องการอีก
....เมื่อ ๒ ตัว นี้ขัดแย้งกัน ตัวชีวิตก็เดือดร้อน อาเจียนเดินไม่ไหว
ลักษณะของความเป็นคนไม่มีเหลือ มีลักษณะเหมือนสัตว์เดรัจฉาน
....เมื่อตัวชีวิตกับตัวความอยาก ไม่สมดุลกัน
ตัวชีวิต.... จะเดือดร้อนตลอดเวลา
เพราะร่างกายมีขีดจำกัด ในการรับ แต่ตัวจิตใจไม่มีขีดจำกัด
ดังพระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ...แม่น้ำเสมอความอยากไม่มี
....เมื่อ ๒ ตัวขัดแย้งกัน วิถีชีวิต หรือความเป็นอยู่ของบุคคลนั้น ๆ
ก็จะมีแต่ปัญหา ...เครียด เกิดความทุกข์ตลอด
ร่างกายหรือตัวชีวิตรับไม่ได้ แล้วเกิดการเจ็บป่วยขึ้น
๙๐% ของอาการป่วยของคนเกิดจาก ๒ ตัวนี้ขัดแย้งกัน
....ทำให้ร่างกายอ่อนแอ ...เชื้อโรคภายนอกทำลายเราได้ง่าย
นอกจากเจ็บป่วยในทางกายแล้ว ...ตัวจิตใจก็ป่วยด้วย
เพราะสะสมปัญหาขึ้นทุกวัน ๆ ด้วยความอยากหรือตัณหา หาที่สุดไม่ได้
....เมื่อแก้ไขปัญหาที่ตัวเองสร้างขึ้นไม่ได้... ก็ตัดสินใจฆ่าตัวตาย
นี่คือความขัดแย้ง... ของร่างกายและจิตใจ หรือตัวชีวิตของคน