ชีวิตเราต้องตั้งสมมุติฐานไว้ว่า พรุ่งนี้เราต้องตาย ถ้าเราไม่ตั้งไว้อย่างนี้เราก็จะประมาท
ฉันยังไม่ตายง่าย ๆ ก็จะทำตัวสำมะเลเทเมา หาความพอใจ ไม่พอใจ
จะเพิ่มเติมภพชาติใหม่ พาตัวเองไปแดนเกิดใหม่ ไปนรกเดรัจฉาน
แล้วจะกลับมาเป็นคนไม่ได้อีก
เป็นตามเหตุ ตามปัจจัยที่มาประชุมกัน
ปัจจัยของเดรัจฉานมาประชุมกัน เราก็จะเกิด เป็นเดรัจฉาน
เหตุปัจจัยของความเป็นคน มาประชุมกันในใจเรา เราก็มาเป็นคน
แต่ทุกวันนี้พวกเรามีแต่ทำเหตุปัจจัยให้เกิดเป็นเดรัจฉานเก็บไว้ในใจ
ไม่ได้เอาเหตุปัจจัยของความเป็นคน มาเก็บไว้เหมือนเดิม
ก็หมายความว่า เราเกิดมาเป็นคนชาตินี้ เราลืมตัวเราเองเลยนะ
ลืมสนิทว่าเราเกิดมาเป็นคน เพราะเหตุปัจจัย ที่เราทำมาของความเป็นคน หมดแล้วหมดเลยนะ
เพราะท่านมี ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้วเป็นแหล่ง สร้างการเกิดของท่านใหม่
เมื่อตาเห็นรูป แล้วเกิดความพอใจ ไม่พอใจ ตายไปก็เป็น หมู หมา เป็ด ไก่ นรกอเวจี
แต่ถ้าตาเห็นรูป แล้วไม่เที่ยงเกิดดับ ก็ มนุษย์ เทวดา
แต่ทำไมเราถึงไม่อยากท่อง ความอยากท่องทำไมมีน้อย
มันมีแต่ความไม่อยากท่อง
เพราะความไม่อยากคือ ความโง่ ความอยากท่องคือ ความฉลาด
ในตัวเราความโง่จะมีมากกว่าความฉลาด
แล้วเราก็จะเก็บเอาความพอใจ ไม่พอใจเข้าไปโดยอัตโนมัติ
หน้าที่ของเราคือ ท่องไม่เที่ยงเกิดดับ เป็นหน้าที่ชีวิตของเรา
ที่จะต้องข้ามพ้นทุกข์ให้ได้ ในเวลาที่เหลืออยู่ทำ ตั้งแต่วันนี้
เพราะพรุ่งนี้เราต้องตาย เราไม่รอด ไม่พรุ่งนี้ ก็พรุ่งนี้ พรุ่งนี้
แต่วันนี้เรายังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ประมาท
ทำเหตุทำปัจจัยของความเป็นคน มาประชุมกัน
คือ ท่องไม่เที่ยงเกิดดับ
ภพต่อไปของเรา ก็เกิดมาเป็นคนอีก ตามเหตุตามปัจจัย